بچه که بودم یک سریال نوجوان بود راجع به کاریکاتوریست ها، یادمه اونجا برای اولین بار شنیدم که هر اناری یک دونه بهشتی داره که اگر بخوریش میری بهشت. منم با اینکه میدونستم اگر فکر کنم بهش ممکنه مسخره بنظر بیاد پس بدون فکر، شاید ناخوداگاه، یا شاید با خودم گفتم تیری در تاریکی ولی بعد از اون هر اناری که خوردم کامل خوردم حتی دونه هایی که روی زمین می افتاد یا دونه هایی که توی سوراخ هفتم انار بودن رو هم میخوردم و گاهی حتی دونه هایی که خشک شده بودن و آب نداشتن دیگه رو هم قاطی سالما میخوردم فقط وقتی متوقف میشدم که دیگه واقعا گندیده میشد!!!
اونم خیلی افسوس میخوردم و بیخیال میشدم. همیشه با خودم میگفتم اگر شانس منه حتما همینی که افتاد زمین یا خراب بود دونه بهشتیش بوده.
مدرس ما میگه خدا بهشت رو به بها نمیده، اتفاقا به بهانه میده و فقط منتظر بهانس، خدایا نمیدونم تا حالا چندتا بهانه خوردم ولی بلاخره یکیشو برام حساب کن...
بلاخره منِ مصیبت کشیده نباید با اونیکه انارشو مثل آدمیزاد خورده فرقی داشته باشم؟؟!
اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید لطفا ابتدا وارد شوید، در غیر این صورت می توانید ثبت نام کنید.