تا حالا شده یک حرفی رو بزنین یا کاری رو انجام بدین و بعدا با خودتون بگین: «من چرا اینو گفتم؟ منکه اصلا این حرف حتی با اعتقاداتم یکی نیست!»

من چند باری رو یادم هست شاید اگر فکر کنم بیشتر بشه نمیدونم ولی الان که داشتم به دوتاش فکر میکردم با خودم گفتم واقعا چرا اینارو گفتی؟ این حرف ها حتی با چیزی که بهش اعتقاد داری هم کاملا متفاوته، حتی اگه این حرفارو کسی به خودم میزد شاید ناراحت یا عصبانی میشدم و یا شاید با خودم قضاوتش میکردم که این چه تفکرات مسخره ایه که داره! (میدونم که قضاوت رفتار دیگران اشتباهه و بنظر خودم باید کاملا در شرایط اون شخص از بچگی تا حالا باشی تا تازه بفهمی چرا فلان رفتار رو داره اما خودمونیم گاهی وقتا هم توی ذهنمون یه چیزایی رد میشه نمیشه گفت هرگز نمیشه)

خلاصه اینکه داشتم به این رفتارهام فکر میکردم که بفهمم چی میشه که اینطور میشه و فهمیدم وقتایی میشه که همینجور بدون هیچ گونه فکری با بیخیالی دارم حرف میزنم یه چیزایی یهو در میاد!

خب چرا اینطور میشه؟ من به یک نظریه رسیدم که البته درست و غلطش رو با علم روانشناسی مسلما نمیدونم همینطوری چیزیه که من فکر کردم بهش.

فکر کردم که هر آدمی یک شخصیتی هست که با عقل پذیرفته و میخواد که اونطوری باشه و یک شخصیت هست که با توجه به فرهنگ و تربیت و جامعه شکل گرفته و کلی باورهای مختلف داره که حتی ممکنه صد در صد از نظر شخصیت اول اشتباه هم باشه اما توی شخصیت دوم شکل گرفته و یه جورایی حکاکی شده و خودمون هم شاید خبر نداشته باشیم.

حالا وقتی که ما با فکر رفتار میکنیم مسلما طبق اعتقادات شخصیتی که میخوایم باشیم رفتار میکنیم اما وقتایی که فرمون رو دست نگرفتیم یهو میبینیم باورهای شخصیت دوم که هیچ دخل و تصرفی توش نداشتیم داره از دهن ما میاد بیرون و بعدا از خودمون حتی بدمون میاد که این چه حرفی بود من زدم؟!

حالا این وسط تظاهر و دورویی چی میشه که بعضیا به چیزی که نستن میخوان تظاهر کنن مثلا مثال معروفش تظاهر به روشن فکری!

فکر میکنم تظاهر وقتی میشه که تو شخصیتی که میخوای باشی رو از ته دل قبولش نداری فقط دیدی یه چیزیه که همه میگن خوبه ولی خودت بالا پایینش نکردی بهش کامل فکر نکردی ببینی میتونی بپذیریش یا نه؟ با منطقت جور هست یا نه؟ بدون فکر تصمیم گرفتی اونجوری باشی ولی در اصل توی همون شخصیت دومی هستی. اینجوری کارهایی که انجام میدی برای رسیدن به شخصیت آرمانی بوی تظاهر میگیره.