وقتی بچه بودیم آرزوی بزرگ زیاد داشتیم، خیلی راحت آینده جلوی چشممون بود فقط کافی بود چشمامونو ببندیم. با تمام جزییات جلوی چشممون بود.

آرزوهای بزرگ و حتی غیرممکن برامون ممکن ترین چیز بود.

میتونستیم خودمونو قهرمان یک رمان ببینیم، خودمونو حتی توی هاگوارتز ببینیم...

بزرگ که شدیم یادمون رفت چه چیزهای بزرگی میخواستیم. حالا اگر بهمون بگن چشماتو ببند و بگو از آینده چی میخوای چی میگیم؟؟ آرزوهای بزرگ؟ خودمونو میتونیم تصور کنیم؟ یا ذهنمون فقط برامون منطق و دلیل میچینه

مطمئنم اگر فقط یکم بچه بودم میتونستم خیلی چیزارو درست کنم...