فکر کردن یا درجا زدن؟

معمولا فکر کردن برای آدم حال خوب نمیاره

ولی با این حال از فکر نکردن بهتر نیس؟

پشیمونی نداره اگه توی فکرات گم شدی یا دیدی توی مبدا حالت بهتر بوده

هرچیزی از درجا زدن بهتره

به تو فکر میکنم

به تو فکر می کنم

مثل مومنی که به ایمانِ باد و به تکلیف بید

به تو فکر می کنم

مثل مسافر به راه

مثل علف به ابر

مثل شکوفه به صبح و

مثل واژه به شعر

به تو فکر می کنم

مثل خسته به خواب و نرگس به اردیبهشت

به تو فکر می کنم 

مثل کوچه به روز 

مثل نوشتن به نی  

مثل خدا به کافر خویش و

مثل زندان به زندگی

به تو فکر می کنم

مثل برهنگی به لمس و تن به شست و شو

به تو فکر می کنم

مثل کلید به قفل 

مثل قصه به کودک 

مثل پری به چشمه و پسین به پروانه

به تو فکر می کنم

مثل آسمان به ستاره و ستاره به شب 

به تو فکر می کنم 

مثل اَبونواس به می

مثل نقطه به خط 

مثل حروف الفباء به عین 

مثل حروف الفباء به شین

مثل حروف الفباء به قاف

همین!

هر چه گفتم

انگار انتظارِ آسان رسیدن به همین سه حرف ِ آخر بود.

✍ سید علی صالحی

راهبران...

آری، اینگونه اند مردمی که حق دانستن و قضاوت کردن، این حیاتی ترین حقوق خویش را، به دیگران واگذار می کنند و راهشان را نه با تکیه بر آگاهی و شناخت، بل بر اساس اعتماد یکپارچه به رهبران می پیمایند و تسلیم اراده ی  کسانی می شوند که مصالح ایشان، چه بسا، همیشه با مصالح و آرمان های توده یکی نباشد.

امروز، چشم به حرکت رهبری می دورزند که روزگاری، به دلیلی، کسب حیثیتی کرده است -شاید کاذب- وبه راه او می روند، و فردا، به دلیلی دیگر، روی از او می گردانند و به جبهه ی دیگری نقل مکان می کنند؛ و در همه حال، ساده لوحانه  و معصومانه آلت فعل اند و بر انگیخته شده به دست کسانی که منافع شان، رشد آگاهی توده ها را ایجاب نمی کند.

و تا آن هنگام که راهبران و پیشگامان، مظهر ارادهی آگاه توده ها نباشند، و تا توده ها، سوای شعور تاریخی شان، خود به مرحله ی تحلیل عینی لحظه به لحظه حوادث نرسند، فریب خوردن، و به بیراهه کشانده شدن، و تن به تقدیر آوارگی و درماندگی سپردن، برای توده ها، امریست نه چندان غریب و بعید.

آنها که نمی جویند و نمی پرسند و نمی شناسند، خیل کوران را مانند، دلبسته ی بن عصای بینایی؛ و وای اگر آن بینا به راه خویشتن برود نه راهی که کوران را آرزوست؛ و وای اگر آن به ظاهر بینا، خود در معنا کوری باشد که بن عصای بیگانه یی را گرفته باشد...

و تا روزگار چنین است، خوب یا بد، ستاره حکومت خواهد کرد.

📖 آتش بدون دود/ نادر ابراهیمی

---

پ.ن: چه غم انگیز بود این کتاب، چقدر ناراحت کننده بود این همه جنگ و کشتار به خاطر غرور! کشتن هم وطن و همسایه خودت بدون دلیل... 

سیر عقاید

من هیچگاه صبر کافی برای شنیدن نظرات دیگران ندارم، چون مطمئن هستم که فقط چیزی که در جای دیگری شنیده اند را تکرار میکنند یا عقایدی که در کودکی به خوردشان داده شده است را نشخوار میکنند. ببینید، هرکس حق دارد نظرات خودش را داشته باشد و من هرگز جلوی کسی که عقیده ای را اظهار میکند را نمیگیرم، ولی آیا شما میتوانید مطمئن باشید که آن عقیده متعلق به خودش است؟ من نمیتوانم.

📖 یک جزء از کل/ استیو تولتز

---

پ.ن: درسته تفکرات و عقاید ما قطعا یه زمینه ای دارن، شاید بعضی هاش حتی چند صد سال فرهنگ پشتش باشه. من میخوام بپرسم مگه کسی میتونه ادعا کنه عقیده ای داره که صد در صد و بدون دخالت هیچ عامل بیرونی بهش رسیده و هیچ نظری هیچ تلنگری هیچ جا باعث اون فکر نشده؟

فکر نمیکنم که بشه. البته مسلما منظورم تایید کسایی که طوطی وار فقط برای نشون دادن اینکه مغزشون کار میکنه حرف بقیه رو تکرار میکنن نیست. منظورم کساییه که فکر میکنن و به نظری میرسن.

شاید بتونیم بگیم که پروسه تحلیل کار خودمون بوده، شاید بتونیم بگیم خارج از چارچوب فکری اطرافیانمون فکر کردیم، اما مسلما نمیتونیم بگیم هیچ چیزی توی شکل گیریش تاثیر نداشته.

شاید این حرف رو فقط اولین آدم روی زمین بتونه بزنه، بعد از اون همه تفکرات تحت تاثیر تفکر قبلی (شاید حتی به مخالفت با تفکر قبلی) ایجاد شده.

عقیده و فکر مثل تمام چیزهای دیگه توی این دنیا از صفر به وجود نمیاد. مغزمون اطلاعاتی رو میگیره و تحلیل میکنه و یه خروجی به ما میده، اما بدون ورودی تحلیلی هست؟ 

درمورد عقاید یه آدم عادی بعید میدونم، اما ممکنه فلاسفه بدون ورودی تحلیل کرده باشن؟ فلسفه ساختن همین تحلیل هرچیزی بدون در نظر گرفتن ورودی ها نیست؟ شاید برای همین «هری» به «مارتین» گفت که تو فیلسوفی.

شهرمون خاکستریه

با دیدن یه پله آهنی توی یه کارواش تاریک
یهو یه چیزی تو مغزم تغییر کرد.

به چشمم این شهر زیادی خاکستری و زشته...
تابلوهاش، ساختموناش، ماشیناش و آدماش همه بی رنگن

حس زندگی و خوشحالی توش انگار ماسیده شده.

فکر میکنم یجوری سرد شدن آدما باهم که به همه در و دیوارم سرایت کرده.

انعطاف یا ریاکاری

آیا ریاکاری در واقع نشان دهنده انعطاف پذیری در انسان نیست؟

اگر انسان بر روی اصول خودش بماند، آیا این به معنای خشک بودن و بسته بودن ذهن نیست؟

📖 یک جزء از کل/ استیو تولتز

شما چی میبینین؟

چند وقت پیش یه پادکست گوش میدادم اسمش «جنگ های مورچه ای» بود، راجع به سه گروه مختلف مورچه ها و جنگ بینشون بود. یکی از این گروه مورچه ها استراتژیشون تعداد زیادشون بود، یعنی به طور کثیری زاد و ولد میکردن چون از دو گروه دیگه ضعیف تر بودن.

نکته جالبشون این بود که این مورچه ها همدیگه رو شناسایی میکردن و اگه بهم برخورد میکردن همدیگه رو نمیکشتن حتی اگه یکی از نوع خودشون از ژاپن با یکی از این نوع توی آرژانتین برخورد کنه همدیگه رو میتونن بشناسن و کاری به کار هم نداشته باشن.

کنار این یاد یه قسمت از سریال black mirror افتادم به اسم «Men Against Fire». این قسمت راجع به اینه که به بدن سرباز ها یه چیزی تزریق میکردن یا توی بدنشون جاساز میکردن دقیق یادم نیست. که اون باعث میشد دشمنشون رو شبیه آدم نبینن، با اینکه دشمن هم آدمه اما اونا شبیه جونورای وحشی میدیدن و بهشون میگفتن «سوسک» و از کشتنشون ناراحت نمیشدن و راحت و بدون عذاب وجدان اونارو میکشتن.

فکر میکنم الان بدون هیچ دارویی دیگه کسی بقیه رو آدم نمیبینه، ما برای هم یه سری جونور شبیه سوسک شدیم که از مردن همدیگه هم ناراحت نمیشیم. برامون مهم نیست دیگه بقیه چجوری زندگی میکنن.

امروز دوستم میگفت هویج شده کیلویی 30 هزار تومن، و البته گرونترین هویجی که تا حالا خریده 5 هزار تومن بوده.

برام سواله که چجوری کسایی که باید اهمیت بدن انقدر راحت اهمیتی براشون نداره هیچ چیز! واقعا چی میبینین؟ سوسک یا آدم؟

خون و جنون

قفلی زدم ولش نمیکنم... چجوری یه چیزایی گاهی اینجوری میره قشنگ میشینه یه جایی توی ذهن آدم انگار از روز اول اونجارو براش توی مغزت خالی گذاشته بودی؟

 

 

رادیو پل

سجاد افشاریان

تغییرات واقع نگرایانه

از وقتی که داستان لیلی و مجنون رو خوندم حس کردم پس تعریف عشق باید این باشه و با این تعریف عشق وجود خارجی نداره. حداقل الان نداره. چون طبق این تعریف عشق باید هرگز تغییر نکنه، یعنی اگه عاشق کسی شدی هرگز روزی نیاد که دیگه ببینی عاشقش نیستی، دوم اینکه نبای چندین و چندبار عاشق بشی و همیشه باید این احساس مخصوص یک نفر باشه و سوم اینکه این احساس باید دو نفره باشه.

این سه تا فاکتوریه که من اسمش رو میذاشتم عشق وقتی با هم اتفاق بیوفته. ولی حقیقت اینه که هرگز این اتفاق نمی افته و من میگم که عشق وجود خارجی نداره.

اما شاید زیادی عشق رو دست بالا گرفتم چون در واقعیت همچین چیزی وجود نداره پس نباید یکم بر اساس واقعیت معناش تغییر کنه؟ نمیدونم هنوزم فکر مکینم این احساس خیلی شدید میتونه فقط عشق باشه...

کسایی هستن که بعد از مرگ همسرشون عاشق میشن و به همون میزان قبلی هم هست، یا کسایی که یه برهه ای عاشق کسی هستن و به خاطر اینکه آدم ها همیشه در حال تغییر هستن اون حس تغییر میکنه، یا حتی شاید به خاطر شرایط بیرونی باشه.

پس باید بگیم اون احساسی که وجود داشته هیچ چیز خاصی نبوده یا یه دوست داشتن بوده نه عشق؟

و یا اینکه آدم هیچ وقت از آینده خبر نداره پس آینده ی یک رابطه چطور میتونه دلیل به این بشه که اسمش رو عشق بذاریم یا نه وقتی که ازش خبر نداریم.

نمیدونم! اما میدونم حتی اگه معنی ایده آلم رو هم تغییر بدم بازم همچین چیزی خیلی کم پیدا میشه. اما شاید وجود داشته باشه.

یک ساله وانمود میکنم

شاید به نظرت بی احساس باشم ولی من از هرچیزی که یادم بیاره تو نیستی خوشم نمیاد. از اینکه فکر کنم امروز یک ساله که رفتی بدم میاد، دوست دارم وانمود کنم که چیزی نشده. دوست ندارم به این فکر کنم که باید برای سالگردت حلوا درست کنیم. دوست ندارم فکر کنم باید بیایم سر خاکت.

میخوام سنگدل باشم و بگم من نمیام، میخوام یادم بره تو اونجایی.

دوست ندارم هیچکاری بکنم شاید یادم بره تو دیگه نیستی، وقتی اینکارارو بکنم باید قبول کنم که رفتی.

من میخوام فکر کنم دنیام مثل قبله، نمیشه؟