پیله و پروانه

ﺭﻭﺯﯼ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺩﺭ یک ﭘﯿﻠﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ.
ﺷﺨﺼﯽ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﺗﻘﻼﯼ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﺯ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﮐﻮﭼﮏ ﭘﯿﻠﻪ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮد، ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺗﻘﻼﯼ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻣﺘﻮﻗّﻒ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺭﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻼﺷﺶ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﻫﺪ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻣﺼﻤّﻢ ﺷﺪ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺑﺮﺵ ﻗﯿﭽﯽ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﭘﯿﻠﻪ ﺭﺍ ﮔﺸﺎﺩ ﮐﺮﺩ، ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﺍﺯ ﭘﯿﻠﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪ، ﺍﻣّﺎ ﺟﺜﻪ ﺍﺵ ﺿﻌﯿﻒ ﻭ ﺑﺎﻝ ﻫﺎﯾﺶ ﭼﺮﻭﮐﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ ﺍﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﭘﺮِ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﺴﺘﺤﮑﻢ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺜﻪ ﺍﻭ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﮐﻨﺪ ، ﺍﻣﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺸﺪ!

ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺷﺪ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﺨﺰﺩ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺑﺎﻝ ﻫﺎﯾﺶ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﮐﻨﺪ!
ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﺪﻭﺩﯾّﺖ ﭘﯿﻠﻪ ﻭ ﺗﻘﻼ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﺭﯾز، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﻣﺎﯾﻌﯽ ﺍﺯ ﺑﺪﻧﺶ ﺗﺮﺷّﺢ ﺷﻮﺩ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺧﺮﻭﺝ ﺍﺯ ﭘﯿﻠﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﻫﺪ.

گاﻫﯽ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺗﻘﻼ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺍﺭﯾﻢ، ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻘﺮّﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﻜﻠﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﻓﻠﺞ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ، ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﻗﻮﯼ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﯿﻢ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﮐﻨﯿﻢ!
ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺏ (ﭘﯿﻠﻪ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ) ﭘﺮﺳﺘﻮ ﺍﺑﺮﺍﻫﯿﻤﯽ

سرآغاز

این سرآغاز وبلاگ نویسی منه.

از وقتی که با وبلاگ داشتن آشنا شدم برام خیلی جذابیت داشت. اما تا چند سال پستی که خودم نوشته باشم نذاشتم و فقط کپی پیست از مطالب زرد بود. خیلی دوست داشتم بنویسم اما میدونستم توش خوب نیستم اما بهرحال بعد از شاید ۴ سال تصمیم گرفتم هرچیزی که به ذهنم میرسه رو بنویسم چون احساس میکردم تخلیه میشم.

هیچوقت نمیخواستم حتما خونده بشم و فقط برای تخلیه شدن نوشتم.

حالا به دلایلی تصمیم گرفتم مطالب وبلاگ قبلیم رو به اینجا هم منتقل کنم اما نمیخوام از روزی شروع کنم که نوشتن خودم شروع شد، میخوام اون مطالب بی محتوای اول رو هم بیارم چون اولین مخاطب وبلاگم خودمم و نیاز دارم که بدونم از چه راهی اومد و الان کجام.