همه چیز آرومه و خوب! در ظاهر همیشه آرامش هست و محبت، اما این پوسته رویی که بره کنار میبینم همش دلشوره و ناراحتیه... یکی ناراحت نباشه، یکی چرا اونجوری باهام حرف زد، از یکی خسته شدم، یکی رو دیگه دوست ندارم... یکی هنوز دوسم داره؟
دنبال یه سطل آبم که بریزم رو این لایه درونی و یهو همش ساکن بشه اما به هرچی نزدیک میشم انگار اونی نیست که باید...
داره کم کم چیزای کم انرژی تموم میشه! هرچند غولش مونده هنوز ولی نزدیک شدن به تابستون عجب حس خووبیه
بعضیا هستن 37 سالشونه ولی مثل یک بچه 5 سالس رفتارشون
لج کردن و مقابله به مثل کردن به خاطر اینکه فکر میکنی بالاتری بی نهایت کار زشتیه
خورد کردن شخصیت یک آدم به هیچ وجه از طرف هیچکس قابل قبول نیست و با هیچ حقی محق خورد کردن کسی نیستیم
یه وقتایی یه چیزای کوچولو مثل جوونه زدن بچه کوچولوهای گلدونا یه حس خوووووب میده به آدم، یه شادی ای که اگر به کسی بگی حتما میگه بچه شدی... شادی های بچگانه خیلی قشنگه مگه میشه روح کوچیکمونو خوشحال نکنیم
اگر آن چه می یابی از ماده ی ناب ساخته شده باشد، هرگز فاسد نخواهد شد و می توانی روزی بازگردی. اگر همچون انفجار یک ستاره تنها یک لحظه درخشش باشد، به هنگام بازگشت چیزی نخواهی یافت. اما انفجار یک ستاره را دیده ای. و تنها همین، ارزش تحمل رنج را دارد.
📖 کیمیاگر/ پائولو کوئلیو
پ.ن: داشتم به یک موضوع مهم فکر می کردم، کتابم رو باز کردم تا تمومش کنم. توی پاراگراف دوم به این متن بالا رسیدم... برای من خیلی معنا داشت.
نباید همیشه فقط یک رویا داشت، توی زندگی نباید بعد از رسیدن به یک رویا زندگی بدون رویا بمونه و هیچ انگیزه ای برای ادامه نداشته باشی
تمام رویاها باید تکامل داشته باشن،چقدر بده از رسیدن به یک رویا بخاطر تموم شدن رویا بترسیم.
اگر آدم همواره همان آدم های ثابت را ببیند احساس می کند بخشی از زندگی اش را تشکیل می دهند. و از آن جا که بخشی از زندگی ما می شوند، هوس می کنند زندگی مان را هم تغییر بدهند. اگر آدم آن طور که آن ها انتظار دارند عمل نکند، به باد انتقادش می گیرند. چون هرکس فکر می کند دقیقا می داند ما باید چطور زندگی کنیم.
📖 کیمیاگر/ پائولو کوئلیو
تاب بنفشه می‌دهد طره مشک سای تو پرده غنچه می‌درد خنده دلگشای تو
ای گل خوش نسیم من بلبل خویش را مسوز کز سر صدق می‌کند شب همه شب دعای تو
من که ملول گشتمی از نفس فرشتگان قال و مقال عالمی می‌کشم از برای تو
دولت عشق بین که چون از سر فقر و افتخار گوشه تاج سلطنت می‌شکند گدای تو
خرقه زهد و جام می گر چه نه درخور همند این همه نقش می‌زنم از جهت رضای تو
شور شراب عشق تو آن نفسم رود ز سر کاین سر پرهوس شود خاک در سرای تو
شاه‌نشین چشم من تکیه گه خیال توست جای دعاست شاه من بی تو مباد جای تو
خوش چمنیست عارضت خاصه که در بهار حسن حافظ خوش کلام شد مرغ سخنسرای تو
پ.ن: منم ازین فالا می خواااااام
اینکه حرف مردم برات مهم نباشه خیلی فرق داره با اینکه به حرف مردم گوش نکنی
وقتی به چیزی ایمان داری که درسته نباید بخاطر حرف غلط مردم اونو کنار بذاری اما از کجا میشه فهمید کار ما غلطه یا حرف مردم
اگر 100 نفر باهم چیزی رو بگن دلیل نمیشه که اون حتما درست باشه ولی ممکنه یک نفر حرفیو بزنه که درسته
بستگی داره چه کسی چه حرفی رو بزنه...
اینکه از کار خوبت بخاطر حرف مردم دست بکشی حماقته اما اگر کاری کنی که مردم بتونن پشتت حرف بزنن باز هم حماقته و این دوتا اصلا همدیگه رو رد نمیکنن
امروز
آخرین داشته را از من گرفتی
قوی ترین داشته از خودت در من
تو دیگر بدون آن در من وجود نداری
اعتماد از دست رفته، تصویر عوض شده...
هرگز برنمیگردند
تمام شدی
پ.ن: نوشته یه دوست خیلی خوب
